Άρθρα

Panagiotis P Anastasopoulos1, Panagiotis Lepetsos2*, Nikolaos Baxevanos3, Nikolaos Liarakos3, Marianna Korre3, Anastasios Gketsos4

ABSTRACT

Total hip arthroplasty (THA) for the treatment of high congenitaldislocation of the hip is a complex and technically demandingprocedure. The difficulties encountered are due to the varietyof anatomic deformities seen in these patients. Morphologicalterations are seen in the acetabulum, femur and the affectedside of the pelvis, as well as the soft tissues. The main difficultyremains the restoration of the hip anatomy by recognizingthe true position of the acetabulum, implantation of theacetabular cup and the safe reduction of the prosthesis. This isconsidered essential in order to restore normal hip kinematicsand achieve patient satisfaction. Femoral shorteningosteotomies have been introduced to facilitate reduction,while avoiding the various complications that are caused byexcessive stretching of the soft tissues, such as nerve injuries.Different type of osteotomies have been described, that canbe used in the proximal, subtrochanteric or distal femur; eachhaving unique advantages and disadvantages. Familiarityis important in selecting and implementing the properprocedure. Furthermore, awareness of potential complicationsis imperative in avoiding pitfalls and improving outcomes andpatient satisfaction. This article reviews the various types offemoral shortening osteotomies that have been reported inthe literature and describes their features along with theirtechnical difficulties and disadvantages. Also reports ourexperience using the majority of those osteotomies.

Μία από τις σοβαρότερες και συνηθέστερες παθήσεις η οποία ταλαιπωρεί τους ενήλικες ειδικότερα τις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες είναι ο εκτινασσόμενος δάκτυλος ( trigger finger). Εκδηλώνεται με τον χαρακτηριστικό τίναγμα του δακτύλου ( σαν σκανδάλη) που βρίσκεται σε πλήρη κάμψη όταν προσπαθούμε να το εκτείνουμε.

Η δυσκολία λύγισης του πάσχοντος δακτύλου έχει ως αντίκτυπο ο ασθενής να αντιμετωπίζει πρόβλημα κατά την εκτέλεση καθημερινών εργασιών, σε σημαντικό βαθμό.

Το φαινόμενο είναι πιο έντονο κατά τις πρώτες πρωινές ώρες και βελτιώνεται με την πάροδο της ημέρας. Η πάθηση μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε ηλικία αλλά και σε οποιοδήποτε δάκτυλο.

Στο αρχικό της στάδιο, αντιμετωπίζεται συντηρητικά με ακινητοποίηση, μαλάξεις, επιθέματα πάγου, χορήγηση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων καθώς και κορτικοστεροειδών τα οποία εγχέονται τοπικά.

Εφόσον η συντηρητική αντιμετώπιση δεν ανακουφίσει τον ασθενή, συνίσταται η χειρουργική διάνοιξη της περιοχής υπό τοπική αναισθησία και μάλιστα με μικρή τομή. Ο ασθενής επιστρέφει αυθημερόν σπίτι του. Μετά το χειρουργείο δεν απαιτείται ακινητοποίηση. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δοθεί έτσι ώστε το τραύμα να μην έρθει σε επαφή με το νερό έως την κοπή των ραμμάτων (5-15 μέρες μετά την επέμβαση). Η αποφυγή βάρους τις πρώτες 3-4 εβδομάδες αλλά και η εκτέλεση προγράμματος ασκήσεων είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Η ολική αρθροπλαστική ισχίου είναι μία από τις σπουδαιότερες χειρουργικές επεμβάσεις και αποτελεί την πιο κοινή διαδικασία ανακατασκευής του ισχίου ενηλίκων για την αντιμετώπιση πολλών παθήσεων.

Η κατεστραμμένη άρθρωση του ισχίου δυσχεραίνει τη λειτουργικότητα του, την κίνηση του ασθενούς και κατ’ επέκταση το επίπεδο διαβίωσης του. Η ζωή είναι κίνηση και η κίνηση είναι ζωή.

Η ολική αρθροπλαστική ισχίου επιτρέπει σε ασθενείς που θα ήταν καταδικασμένοι σε μόνιμη επώδυνη αναπηρία στο κρεβάτι να βαδίζουν χωρίς πόνο και να γίνουν ικανοί να εξυπηρετήσουν τους εαυτούς τους.

Η πρώτη αναφορά γίνεται το μακρινό 1891 στη Γερμανία από τον Τ. Gluck. Το 1912 ο Jones σχημάτισε μία παρεμβατική μεμβράνη από φύλλα χρυσού. Το 1923 χρησιμοποιήθηκε εκμαγείο από γυαλί(Smith-Petersen) και το 1937 κράμα κοβαλτίου, χρωμίου και μολύβδου από τους Venable και Stuck. To1940 o Austin Moore χρησιμοποίησε μεταλλική πρόθεση σε χειρουργείο ημιαρθροπλαστικής και τη δεκαετία του ‘70 ο Dr Sir John Charnley όντας πρωτοπόρος εισήγαγε τη χρήση ανοξείδωτου ατσαλιού, πολυαιθυλενίου και τσιμέντου.

Δείτε περισσότερα εδώ

Αποτελεί την πιο συχνή αιτία πόνου στην περιοχή του αγκώνα. Σχετίζεται με την υπερβολική χρήση του άνω άκρου σε αθλητές που χρησιμοποιούν ρακέτα αλλά είναι πολύ συχνό και σε άλλες δραστηριότητες της καθημερινότητες, οικιακά ,επαγγελματίες χειρώνακτες, χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή κλπ.

Ο πόνος εντοπίζεται στην έξω πλευρά του αγκώνα και του πήχη και αφορά τραυματισμό των μυϊκών ομάδων και των τενόντων που σχετίζονται με την έκταση των δακτύλων και του καρπού.

Ο κύριος μυς που υφίσταται βλάβη είναι ο βραχύς κερκιδικός εκτείνων τον καρπό ενώ δυνητικά μπορούν να υποστούν βλάβη όλοι οι μύες που συμμετέχουν στις κινήσεις έκτασης. Ο τραυματισμός προκαλείται από τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις υπτιασμού-πρηνισμού-έκτασης του καρπού με τον αγκώνα σε έκταση και ξεκινάει με μικρορρήξεις των ινών του βραχύ κερκιδικού εκτείνοντα τον καρπό αλλα και των λοιπών μυών που εκφύονται την έξω πλευρά του αγκώνα.

Η διαγνωστική προσέγγιση της πάθησης βασίζεται στην εμφάνιση των συμπτωμάτων και στην κλινική εξέταση. Η ευαισθησία είναι έντονη στην ψηλάφηση της κοινής έκφυσης των εκτεινόντων μυών ενώ είναι θετική η πρόκληση πόνου της υπό αντίστασης έκτασης του καρπού και των δακτύλων με τον αγκώνα σε έκταση. Οι απλές ακτινογραφία του αγκώνα συνήθως είναι αρνητικές και μπορούν να αναδείξουν ασβεστώσεις στην περιοχή του αγκώνα υποδηλώνοντας τη χρονιότητα της πάθησης. Η μαγνητική τομογραφία αναδεικνύει τη βλάβη στην περιοχή και είναι χρήσιμη σε περιπτώσεις διαφορικής διάγνωσης άλλων παθήσεων στην περιοχή.

Η θεραπεία ως επί το πλείστον είναι συντηρητική με το 95% των περιπτώσεων να έχουν μείωση έως εξάλειψη των συμπτωμάτων. Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει τροποποίηση των δραστηριοτήτων, χρήση μικρότερης και ελαστικότερης ρακέτας, χρήση ειδικής περιαγκωνίδας με ελαφριά πίεση των εκτεινόντων μυών περιφερικότερα της κατάφυσής τους. Πολλές περιπτώσεις απαιτούν την πλήρη ανάπαυση για μερικές εβδομάδες ενώ δεν είναι ασυνήθιστη η χρήση ναρθηκών για πλήρη ακινητοποίηση του αγκώνα και του καρπού. Η λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων ανακουφίζει από τον πόνο και συμβάλλει στην υποχώρηση του οιδήματος και της φλεγμονής στην περιοχή της βλάβης. Θέση στη συντηρητική θεραπεία έχει η έγχυση τοπικά κορτικοστεροειδών, αυξητικών παραγόντων αιμοπεταλίων και υαλουρονικού με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Φυσικοθεραπεία με υπέρηχο, μαλάξεις, πάγο, ρεύματα και ειδικές ασκήσεις βοηθούν τον ασθενή ακόμα και σε μακροχρόνιες καταστάσεις αλλά και στην αποφυγή υποτροπών. Η χειρουργική θεραπεία με διάνοιξη και καθαρισμό του ουλώδους ιστού στην περιοχή έκφυσης των εκτεινόντων έχει ένδειξη μετά από πάροδο 9-12 μηνών συντηρητικής αγωγής και μη ύφεσης των συμπτωμάτων.

Η τροχαντήριος θυλακίτιδα (τροχαντηρίτιδα) χαρακτηρίζεται από επώδυνη φλεγμονή του θυλάκου πάνω από το μέιζονα τροχαντήρα του μηριαίου οστού. Είναι πολύ συνηθισμένη σε δρομείς, σε αθλητές που διανύουν μεγάλες αποστάσεις τρέχοντας ή βαδίζοντας, σε αθλήματα επαφής αλλά και σε εργαζόμενους που καθημερινά βαδίζουν ή στέκονται παρατεταμένα.

Παράγοντες που επηρεάζουν την εκδήλωση της τροχαντηρίου θυλακίτιδας είναι το τρέξιμο σε ανώμαλο έδαφος, η ανισοσκελία, η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου και οι χειρουργικές επεμβάσεις στην περιοχή του μείζονα τροχαντήρα.

Φαίνεται πολλές φορές να συσχετίζεται με την τριβή της λαγονοκνημιαίας ταινίας και τον επαναλαμβανόμενο τραυματισμό της πάνω στο θύλακο του τροχαντήρα αλλά και με την παρατεταμένη σύσπαση του μέσου και του μικρού γλουτιαίου μυ που καταφύονται στην περιοχή.

Οι απλές ακτινογραφίες μπορούν να αποκαλύψουν μία ασβέστωση στην περιοχή, υποδηλώνοντας τη χρονιότητα της πάθησης. Η μαγνητική τομογραφία έχει εξέχουσα θέση στη διαγνωστική προσέγγιση της πάθησης αποκαλύπτοντας το οίδημα στην περιοχή.

Η θεραπεία είναι ως επί το πλείστον συντηρητική. Η τροποποίηση των δραστηριοτήτων που προκαλούν την πάθηση είναι επιβεβλημένη (αποφυγή τρεξίματος σε ανώμαλη επιφάνεια, διόρθωση τρόπου βαδίσματος, χρήση ειδικών πελμάτων, διόρθωση ανισοσκελίας κλπ). Η λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων έχουν θέση στην αντιμετώπιση της πάθησης με προσοχή όμως στη χορήγησή τους ιδίως σε ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού ( ηλικιωμένους, εγκύους κλπ). Η έγχυση κορτικοστεροειδών τοπικά έχει συνήθως ικανοποιητικά αποτελέσματα. Μπορεί να χρειαστεί να επαναληφθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα εμμονής του άλγους και μειώνει αισθητά τη μετάβαση από την οξεία στη χρόνια φάση. Οι διατάσεις της περιοχής είναι επιβεβλημένες ιδίως στις μικρότερες ηλικίες και σε αυτούς που αναπτύσσουν έντονη αθλητική δραστηριότητα. Η φυσιοθεραπευτική αγωγή με χρήση υπερήχων και διαθερμικών ρευμάτων μπορεί να συνδυαστεί με τις λοιπές μορφές συντηρητικής θεραπείας. Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται εγχύσεις αυτόλογου πλάσματος και αυξητικών παραγόντων αιμοπεταλίων. Η χειρουργική αποκατάσταση με την ανοικτή ή αρθροσκοπική αφαίρεση του θυλάκου είναι εξαιρετικά σπάνια και ενδείκνυται μόνο σε περίπτωση μακροχρόνιας εμμονής των συμπτωμάτων και αποτυχίας των συντηρητικών μεθόδων αντιμετώπισης.